فاطمه عسگری نیا-خبرنگار: مسائل و مشکلات پیش روی جامعه معلولان کشور به‌ویژه ناشنوایان، قصه تازه‌ای نیست، اما کهنگی این قصه قدیمی هم نتوانسته از حجم مشکلات پیش روی این قشر کم کند. در گفت‌وگو با «اکرم سلیمی» مدیرعامل جمعیت ناشنوایان ایران، با زوایای مختلف مشکلات پیش روی ناشنوایان آشنا شدیم.
از نگاه شما مهم‌ترین مسئله‌ای که امروز ناشنوایان را رنج می‌دهد، چیست؟
عدم آگاهی و آشنایی جامعه با زبان مادری ناشنوایان. زبان اشاره زبان رسمی و مادری ناشنوایان است اما از آنجا که این زبان هنوز به‌شکل رسمی از سوی محافل و دستگاه‌های اجرایی و حتی مردم عامه به رسمیت شناخته نشده، بچه‌های ما در ارتباط با جامعه مشکل دارند.
بی‌تردید این موضوع ریشه در نگاه جامعه به ناشنوایان دارد. درست است؟
بی‌شک همین‌گونه است. مادامی که نگاه ما به معلولان جامعه، نگاه درمانی باشه نه حمایتی، قدمی درراستای حمایت واقعی از این افراد برنخواهیم داشت. وقتی صحبت از ناشنوایان می‌شود همه بعد درمانی و پزشکی آن را در نظر می‌گیرند برای مثال پزشک می‌گوید: از چنددرصد محدود شنوایی‌ات استفاده کن و زندگی عادی داشته باش. اما چگونه یک فرد با ۱۵درصد شنوایی می‌تواند زندگی عادی داشته باشد؟ نبود درک صحیح از شرایط زندگی این افراد موجب شده تا فشار زیادی را تحمل کنند.
در انجمن بیشتر برنامه‌ها به چه سمت و سویی تمرکز دارد؟
ما برنامه‌های انجمن را به سوی آموزش‌های ویژه سوق دادیم. مانند «چرتکه» و به جرئت می‌توانیم بگوییم آموزش چرتکه به ناشنوایان برای نخستین‌بار در دنیا، در ایران اتفاق افتاده است. از سوی دیگر برنامه‌های انجمن را هدفمند و هر روز را به گروه سنی خاصی اختصاص دادیم. دوشنبه‌های جوانان، سه‌شنبه‌های بانوان، پنجشنبه‌های سالمندان و… و این برنامه در ۲۷ شعبه سراسر کشور در حال اجراست.
در تهران تنها یک شعبه انجمن فعال است؟
بله ما در تهران ۵ هزار عضو داریم که روزانه بین ۲۵۹ تا ۳۰۰ عضو در انجمن تردد دارند و از برنامه‌های آن بهره‌مند می‌شوند.
جمعیت ناشنوا بیشتر در کدام مناطق تمرکز دارند؟
بیشتر در منطقه‌های مرکزی و جنوب. دلیلش هم محرومیت اغلب بچه‌ها از شغل مناسب و توان اقتصادی پایین است. در واقع ناشنوایان ما که اغلب تحصیلکرده و مستعد و توانمندند از داشتن یک شغل دائم محرومند. خیلی تلاش کرده‌ایم که این بچه‌ها و توانایی‌هایشان جدی گرفته شوند.
طرح تلفیق دانش‌آموزان ناشنوا با دانش‌آموزان سالم در مدارس عادی موفق بود؟
خیر.
چرا؟
به سبب فراهم نبودن بسترها. یک آموزگار در مدارس عادی نمی‌داند واقعاً چگونه باید با یک دانش‌آموز ناشنوا ارتباط برقرار کند، چون زبان اشاره را بلد نیست و اجرای این طرح در این شرایط جز ایجاد مشکلات جدی‌تر، دستاوردی برای بچه‌ها نداشته است.
یعنی شما صلاح می‌دانید بچه‌ها در همان مدارس باغچه‌بان درس بخوانند؟
در مدارس باغچه‌بان هم مشکل داریم. زیرا تعداد زیادی از مدارس در سایه همین تلفیق دانش‌آموزان تعطیل شدند و مدارس باقی مانده نیز به دلیل شیوه آموزش سنتی حاکم، نمی‌تواند نیاز ناشنوایان را تأمین کند.
به نظر شما حقوق شهروندی ناشنوایان در شهرها رعایت می‌شود؟
در شهری که یک ناشنوا نمی‌تواند در صورت بروز حادثه‌ای از دستگاه‌های خدمت‌رسانی چون آتش‌نشانی، خدمات شهری یا حتی اورژانس کمک بگیرد، به نظر شما حقوق شهروندی رعایت می‌شود؟ چرا ما نباید زیرساخت‌های استفاده ناشنوایان از خدمات ۱۱۰، ۱۱۵ یا ۱۲۵ را فراهم کنیم؟ یک خانواده ناشنوا که دچار آتش‌سوزی شده، چگونه باید به آتش‌نشانی اعلام کند؟ ما نیازمند ترویج فرهنگ زندگی ناشنوایان در جامعه هستیم. قشری که معلولیت جسمی و حرکتی ندارد و تنها باید زبانشان را یاد بگیریم.
منبع: همشهری
۱۳۹۸/۰۷/۰۶
